Πλάι στους, σχεδόν αποκλειστικά αγγλικούς, όρους του ποδοσφαίρου - το άουτ, το πέναλτι, το σουτ, το οφσάιντ κ.ο.κ - υπάρχει και ένας ελληνικός. Ελληνικότατος: Το «όπως όπως». Συχνότατα αναφερόμενο στις ραδιοφωνικές περίγραφες ποδοσφαιρικών αγώνων, παλαιοτέρων εποχών, είναι η αλήθεια. Κυρίως για να περιγράψει ενέργειες της τελευταίας στιγμής των αμυντικών παικτών, ή των τερματοφυλάκων των ομάδων: «Απέκρουσε όπως όπως»… «έδιωξε… όπως όπως»… «Έσωσε όπως όπως» κ.ο.κ… Μου το θύμισε παλαιός σπουδαίος μας φιλόλογος, αν και αλλού αναφερόμενος…: Για εμάς τους παλαιότερους, αυτό το «όπως όπως» ηχεί οικεία και...

«...Φτάνει ο Γούλας. Αλλοίμονο να χάσεις τέτοιο γεγονός. Πρώτη κόρνα από το Ντούσκο. Αραιά αραιά ξεπροβάλλουν ένας ένας οι χωριανοί. Άλλος με γκλίτσα, άλλος χωρίς, άλλος νέος, άλλος μεγαλύτερος και χαζοκουβεντιάζοντας ανεβαίνουν στο πεζοδρόμιο του μαγαζιού. Δεύτερη κόρνα πιo δυνατή, λίγο πριν τον Αη-Θανάση. Πανζουρλισμός. Σηκώνεται σκόνη σύννεφο από τα φρεναρίσματα που έκαναν τα ποδάρια των παιδιών, που καταφθάνουν τρεχάτα απ’ όλα τα σοκάκια, άλλα πλυμένα κι άλλα βρώμικα από τα παιχνίδια στα ρέματα. Έτσι τρεχάτες φτάνουν και οι κυράδες. Ανασκουμπωμένες και αναψοκοκκινισμένες. Οι περισσότερες έχουν τις ποδιές...

Eκτός από τα μουλάρια, (με τα οποία ασχοληθήκαμε στο κείμενο του περασμένου Σαββάτου), η αμερικανική βοήθεια συμπεριελάμβανε (τί καίριο, αρχετυπικό παραγωγικό δίδυμο!) και τα νέας γενιάς μεταλλικά αλέτρια: ένα δίδυμο που θα σηματοδοτούσε την απαρχή της μεταπολεμικής προόδου της χώρας και των μετέπειτα δεκαετιών. Ωστόσο, δεν ήταν μόνο οι νοικοκυραίοι -πατεράδες μας που χάρηκαν εκείνα τα σωτήρια εργαλεία, που τόσο πολύ θα αξιοποιούσαν τον μόχθο τους. Εξίσου τα χαρήκαμε και εμείς, τα παιδιά εκείνης της εποχής. Ο λόγος; Μια ροδίτσα που είχαν βιδωμένη πάνω τους και που αφαιρώντας την, αποκτούσαμε το πιο πολύτιμο, το...

  Μια ζωντανή μαρτυρία του Λάκη Σταμοκώστα, όπως δημοσιεύθηκε, σε συμπτυγμένη μορφή, στην εφημερίδα «Καθημερινή» της 28ης Οκτωβρίου, με τίτλο «Όταν πυρπόλησαν το χωριό μας». Παραθέτω το κείμενο της «Καθημερινής»: ΓΙΩΡΓΟΣ Ι. ΚΩΣΤΟΥΛΑΣ 28.10.2022 • 22:36 Όταν πυρπόλησαν το χωριό μας Επ’ ευκαιρία της εθνικής εορτής, μια αφήγηση – χρονικό της πυρπόλησης των χωριών της Δυτικής Φθιώτιδας από τους Γερμανούς, όπως το έζησε ένα εφτάχρονο παιδί. Μια ζωντανή μαρτυρία, του φίλου – συγχωριανού μου, Βασίλη Σταμοκώστα. Η αφήγηση του Βασίλη: «Γεννήθηκα στο χωριό Φτέρη Φθιώτιδας. Ήμουνα εφτάχρονος τότε και, όπως και τα άλλα παιδιά...

Συμμαθητής μου ο Λουκάς στο Γυμνάσιο Σπερχειάδας ανταμώσαμε στην πλατεία Μακρακώμης και ως συνήθως αρχίσαμε να αναπολούμε τα παλιά . Μεταξύ των ενδιαφερόντων, και η περίοδος της Κατοχής. Κάναμε ιδιαίτερη αναφορά στον Αύγουστο του 1944 που οι Γερμανοί έκαψαν τα χωριά της Δυτικής Φθιώτιδας και σκότωναν όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Πως ο κόσμος πανικόβλητος εγκατέλειπε τα σπίτια του και έτρεχε στα βουνά για να σωθεί. Του είπα πως θυμάμαι τον πατέρα του που είχε κάρο ήρθε στη Φτέρη οικογενειακώς στο σπίτι του Χρήστου Λαγού (Κουμπουρλή), δίπλα στο δικό μου, με προοπτική για Άνω Φτέρη και...

Τα ρακαριά πήραν φωτιά. (Καλές δουλειές Γιάννη Κ.). Με αυτή την ευκαιρία, το σημερινό κείμενο – ένας, οδηγός (ας μου επιτραπεί). Τα παλιότερα χρόνια, Μεσολογγίτες έμποροι κρασιών, όταν πήγαιναν στα χωριά για να αγοράσουν κρασί από τους μικροπαραγωγούς της περιοχής, έπαιρναν μαζί τους αυγοτάραχο- το άριστο τοπικό του παρασκεύασμα. Πριν από την γευστική δοκιμή των κρασιών που θα ακολουθούσε, έκοβαν και μοίραζαν, από λίγο εν είδει μεζέ, σε όλους τους χωριάτες -θαμώνες του καφενείου, όπου θα γίνονταν η συναλλαγή. Όταν έφερνε ο κάθε αγρότης το κρασί του για να το δοκιμάσουν, όλοι οι...

  Ένα αρχοντικό, κατάλοιπο μνημείο της τάξης των «ευγενών» αρχόντων -μελών του Libro d' oro του νησιού με ρίζες στην αντικρινή Ιταλία των δόγηδων και η ταπεινή σημερινή ιδιοκτήτριά του είναι οι πρωταγωνιστές στο κείμενο που ακολουθεί. Τόπος και χρόνος: Τα Κύθηρα στις φετινές διακοπές μας. Θαμπωμένοι, πρώτα, από την εξωτερική ομορφιά του σπιτιού, ενδιαφερθήκαμε γι’ αυτό. Ένα σκουροκόκκινο, σιωπηλό και ρωμαλέο αρχιτεκτόνημα, σκαρφαλωμένο στην ανηφόρα, το μοναδικό με κήπο και μαντεμένια αυλόπορτα, μια παραφωνία αυτή μέσα στο πανταχού παρόν λευκό. Θυμάμαι το φούλι στη γλάστρα, τα χρωματιστά πλακάκια,...

                                                                        Ο Ιππόλυτος και η Θεοδώρα από το Τιμιρτάου – Καζακστάν έχουν κάτι να μας πουν     Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια μαρτυρία, από τις αναρίθμητες που δυστυχώς δε θα ακούσουμε ποτέ.  Πόσα ξέρουμε για τις ζωές των συνήθως απόκληρων, αλλά συχνά και τολμηρών  προγόνων μας,  που μεταναστεύοντας στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα έχτισαν αυτό που περήφανα σήμερα αποκαλούμε απόδημο ελληνισμό;  Ιδιαίτερα των πρωτοπόρων εκείνων του πρώτου κύματος της μετανάστευσης του δευτέρου μισού του 19ου αιώνα και του πρώτου μισού του 20ου προς τις  ΗΠΑ. Ή, αυτών που συνέπηξαν το ελληνόφωνο καμάρι, από τα Βαλκάνια και την παραδουνάβια κεντρική Ευρώπη μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα. Αυτών που διέπρεψαν στις ακμαίες πόλεις  της οθωμανικής αυτοκρατορίας και τα αστικά κέντρα των ευρωπαϊκών χωρών-πρόσωπα φορείς ιδεών, προπομπών της υπό διαμόρφωση αστικής τάξης. Και των άλλων, των ανώνυμων ξεριζωμένων, που, με τη βία αυτοί, αναζήτησαν άλλους...

«Κανονικοί» άνθρωποι- 3+1 υπέροχες εκδοχές του Έλληνα Ελληνικότητα, μια έννοια, σχεδόν υπό διαπραγμάτευση. Άλλοι βρίσκουν ότι μας λείπει και άλλοι ότι μας περισσεύει. Μια έννοια εν πολλοίς ακαθόριστη και δεκτική ποικίλων ερμηνειών. Και που, όμως κανονικά, θα έπρεπε να είναι αχρείαστη και μάλιστα ως καίριο χαρακτηριστικό του Έλληνα. Όπως ο Ιταλός, για παράδειγμα, δεν μιλάει για Ιταλικότητα ή ο Σουηδός για Σουηδικότητα… Ψηλαφητό στις παρυφές της, το σημερινό κείμενο, με τα άλλα δυο που θα ακολουθήσουν να αγγίζουν τον πυρήνα της. Ελπίζω να βρείτε κάτι ενδιαφέρον σ’ αυτά. Καλή ανάγνωση. «Κανονικοί»...