H αν θέλετε «Κανένα πρόβλημα δεν είναι άλυτο!!»)

                                                                                                         Αφήγηση Κώστας Τσίφτης

Φτέρη. Αρχές της 10ετίας του 1970.

Ο δρόμος για τον Κλειτσό δεν είχε ακόμα γίνει. Για να πάς εκεί πεζός ή με ζώο, υπήρχαν 2 δρόμοι.
Ο ένας, από το Ανατολικό μέρος της συνοικίας, περνώντας το Αρκουδόρεμα πάνω από το παλιό ξύλινο γεφύρι (υπάρχει ακόμα !!!!!) και ο άλλος, από το Δυτικό μέρος της συνοικίας, κατεβαίνοντας στο ρέμα πίσω από την εκκλησία και αναβαίνοντας το παλιό πέτρινο καντερίμι, μπροστά από τη βρύση της Μάρως.
Ο Κώστας Παπαφωτίου ήθελε να ανακαινίσει το παλιό πατρικό του σπίτι (του Θανασούλα), που βρισκόταν προς το Δυτικό μέρος του Κλειτσού, δίπλα στο σπίτι του Πετσάλα.
Υπήρχε όμως ένα αξεπέραστο για την εποχή πρόβλημα!!!!!! Πώς θα μεταφερόταν εκεί τα υλικά (τσιμέντα, σίδερα, αμμοχάλικο, ασβέστης κ.λ.π) που ήταν απαραίτητα???
Η μόνη λύση ήταν με ζώα από τη Μάρω, που ήταν όμως χρονοβόρα και οικονομικά μη πρόσφορη.
Το έργο της ανακαίνισης το είχε αναλάβει ο εργολάβος οικοδομών του χωριού εκείνη την εποχή, ο Γρηγόρης Καραγιάννης.
Αυτός σκαρφίστηκε ένα πρωτοπορειακό για την εποχή «τελεφερίκ»!!!.
Τέντωσε ένα μακρύ σίδερο οικοδομής, δένοντας τη μια του άκρη μπροστά ακριβώς στο σπίτι του Παπαφωτίου και την άλλη στην Πλατεία μπροστά ακριβώς από το Παλιό ισόγειο Κοινοτικό Γραφείο, δένοντας τη σε ένα κυπαρίσσι. Για το τέντωμα χρειάστηκαν 2 μακαράδες και το τρακτέρ του Βαγγέλη Μυλωνά (το μόνο που υπήρχε εκείνη την εποχή στο χωριό). Η απόσταση των 2 σημείων σε ευθεία γραμμή ήταν πάνω από 400 μέτρα.
Πάνω στο τεντωμένο σίδερο που είχε μια ελαφριά κλίση προς το μέρος του Κλειτσού, προσαρμόστηκε μια τροχαλία η οποία συγκρατούσε ένα βαρέλι με αποσπώμενο πάτο. Η τροχαλία αυτή ήταν συνδεδεμένη με ένα σχοινί που κατέληγε σε 2 ανέμες στα 2 άκρα.
¨Όταν γέμιζε το βαρέλι με υλικά από το μέρος της πλατείας και αφηνόταν ελεύθερο, λόγω της κλίσης έφευγε μα ταχύτητα και διήνυε πάνω από το μισό της απόστασης χωρίς καμμία ενέργεια. Από το άλλο μέρος, δεν είχαν παρά να γυρίσουν την ανέμη μαζεύοντας το σχοινί για να πάρουν τα υλικά.
Όταν ολοκληρώθηκε η κατασκευή του τελεφερίκ και πριν αρχίσει η μεταφορά των υλικών, ο εργολάβος Γρηγόρης Καραγιάννης, ήταν αυτός που έκανε την πρώτη διαδρομή. Μπήκε μέσα στο βαρέλι από την Πλατεία και κατέβηκε στο σπίτι του Παπαφωτίου, για να βεβαιώσει και τη σιγουριά της κατασκευής (Πόσες φορές έκανε το σταυρό του δεν ξέρω…..).Ετσι μέσα σ΄ ένα καλοκαίρι, ολοκληρώθηκε η μεταφορά των υλικών και το έργο τελείωσε. Εμείς πιτσιρικάδες παρακολουθούσαμε τη διαδικασία και φωνάζαμε «βίραααααα» κάθε φορά που έφευγε το βαρέλι. Ήταν το σύνθημα για να είναι έτοιμος απέναντι αυτός που θα γύριζε την ανέμη.