Η συγκοινωνία στις άγονες γραμμές της Δυτικής Φθιώτιδος
του Τάκη Ευθυμίου
Ο "καρνάβαλος" του Προβόγιαννου, ανηφορίζοντας για το ξωκλήσι του Άη-Γιάννη
Προπολεμικά η συγκοινωνία ανάμεσα στα χωριά της Δυτικής Φθιώτιδας ήταν πρωτόγονη. Μέχρι το 1930 γινόταν με άμαξες και ακόμα παλιότερα με κάρα που τα έσερναν καλογυμνασμένα άλογα
Σε κάποια περίοδο, κάπου στα 1935, αγοράστηκαν τα πρώτα λεωφορεία με τα οποία γίνονταν συχνά η συγκοινωνία στον κεντρικό άξονα Λαμίας - Καρπενησίου & Σπερχειάδας - Γαρδικίου. Στα υπόλοιπα χωριά η συγκοινωνία πραγματοποιούνταν μια ή δυο φορές τη βδομάδα
Προπολεμικά η συγκοινωνία ανάμεσα στα χωριά της Δυτικής Φθιώτιδας ήταν πρωτόγονη. Μέχρι το 1930 γινόταν με άμαξες και ακόμα παλιότερα με κάρα που τα έσερναν καλογυμνασμένα άλογα
Σε κάποια περίοδο, κάπου στα 1935, αγοράστηκαν τα πρώτα λεωφορεία με τα οποία γίνονταν συχνά η συγκοινωνία στον κεντρικό άξονα Λαμίας - Καρπενησίου & Σπερχειάδας - Γαρδικίου. Στα υπόλοιπα χωριά η συγκοινωνία πραγματοποιούνταν μια ή δυο φορές τη βδομάδα
Μεταπολεμικά λεωφορείο αγόρασε ο Αθανάσιος Γ, Γκίκας και οι αδερφοί Παναγιώτης & Κωνσταντίνος Μητσάκη (1956) καθώς και ο Πέτρος Καρκάνης, που τα είχαν ενταγμένα στο ΚΤΕΛ Φθιώτιδας. Επαγγελματίες οδηγοί λεωφορείων τότε ήταν και ο Νίκος Δ. Θεοδοσόπουλος που οδηγούσε το λεωφορείο που εξυπηρετούσε τη γραμμή Λαμία-Γαρδίκι & ο Χρήστος Αλεξανδρής που για πολλά χρόνια ήταν οδηγός των Κατσαραίων.
Τα χωριά Δίκαστρο & Παλιόκαστρο εξυπηρετούσε τακτικά συγκοινωνιακά ο Προβόπουλος Γιάννης (Προβόγιαννος) με τον καρνάβαλό του. Στα υπόλοιπα χωριά Μεγάλη Κάψη – Μερκάδα - Μαυρίλο & Νεοχώρι δρομολόγια πραγματοποιούσε για πολλά χρόνια ο Δημήτριος Κουμαντάνος με το περιβόητο Λεωφορείο Ορεινών Καταδρομών (Λ.Ο.Κ.) που άραζε στην πέρα συνοικία του Άη-Γιώργη.
Στο Ροβολιάρι για πολλά χρόνια δρομολόγιο με λεωφορείο ειδικών αποστολών του ΚΤΕΛ Φθιώτιδας πραγματοποιούσε ο Χρήστος Κατσόγιαννος από τη Μακρακώμη. Ο ίδιος ταξίδευα συχνά μαζί του το 1981, όταν υπηρετούσα δάσκαλος σ' αυτό το χωριό.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 τη συγκοινωνία στα περισσότερα ορεινά χωριά της Δυτικής Φθιώτιδας εκτελούσαν φορτηγοεπιβατηγά αυτοκίνητα. Αυτά ήταν διαμορφωμένα έτσι ώστε στο μισό μπροστινό μέρος έπαιρνε τους επιβάτες, που όταν τύχαινε να μην χωράνε ανέβαιναν στη σχάρα και κρατιόνταν από τα φτερά και τις πόρτες, αφού οι ταχύτητες ήταν μικρές και δεν κινδύνευαν να πέσουν και στο υπόλοιπο πίσω μέρος φόρτωναν τα τσουβάλια, τα μπογαλάκια και τα ζώα!
Βέβαια, πρέπει να τονίσω ότι οι επαγγελματίες αυτοί οδηγοί ήταν δεξιοτέχνες και εμπειρότατοι, προκειμένου να εκτελέσουν τα δρομολόγια στους κακοτράχαλους δρόμους της ορεινής Δυτικής Φθιώτιδας, παντός καιρού.
Μόλις το λεωφορείο έπιανε στάση στην πλατεία του χωριού, εκεί μαζεύονταν όλοι οι περίεργοι και αργόσχολοι για να το θαυμάσουν, να συναντήσουν κανέναν δικό τους από τα ξένα, να παραλάβουν κάποιο δέμα ή να στείλουν το κοφίνι με τα καλούδια στα παιδιά τους που σπούδαζαν στις πολιτείες.
Περασμένες, λοιπόν, στιγμές που οι παλιότεροι ζήσαμε αναγκαστικά και ταλαιπωρηθήκαμε αδιαμαρτύρητα και που σήμερα στους νεότερους φαντάζουν σαν ...παλιό σινεμά!
Άφιξη του λεωφορείου στα Μάρμαρα Σπερχειάδας το 1963
