Αφήγηση Κων/νος Βασ.Τσίφτης

Σεπτέμβριος του 1965 που πήγα στην Α΄ Δημοτικού!!! Πού αλλού?? Στο 3θέσιο Δημοτικό Σχολείο της Φτέρης, που είχε τότε 108 παιδιά!!!!
Κάθε μέρα πηγαίναμε στο σχολείο έχοντας μέσα στην τσάντα μας και από ένα κυπελάκι με χερούλι. Ήταν τσίγκινο ή εμαγιέ!!! Βλέπετε τότε δεν υπήρχαν τα πλαστικά!!
Στο κυπελλάκι αυτό, η μαγείρισσα του σχολείου, η Κουκούλη Τασία, μας έβαζε το πρωϊνό μας, που πότε ήταν γάλα και πότε τσάϊ του βουνού. Τα είχε βράσει πρωΐ - πρωΐ στο μαγειρείο που ήταν στο Βόρειο μέρος της Δυτικής αίθουσας του σχολείου, προς τη μεριά του Αη-Βασίλη.
Το τσάϊ πίνονταν. Το γάλα όμως που ήταν από γάλα σκόνη, είχε μια περίεργη απαίσια γεύση!!! Σήμερα αμφιβάλω αν θα το έπινε κανείς!!!
Μας γέμιζαν λοιπόν τα κυπελάκια, παίρναμε απ το πανέρι 1-2 φέτες ψωμί ο καθένας και στα όρθια το πίναμε έξω από το μαγειρείο.
Δίπλα στον όχτο, ήταν ένα αυλάκι απ όπου περνούσε νερό που κατέβαινε από τα Κατσικαίϊκα για να ποτίζονται οι κήποι. Όπως καθόμασταν δίπλα στο αυλάκι πολλοί από μας που δεν μας άρεσε το πρωϊνό το χύναμε μέσα στο αυλάκι. Το ταάϊ δεν φαίνονταν στο νερό. Το γάλα όμως άσπριζε, και κάποια στιγμή ο δάσκαλος, ο Βαγγέλης Αναγνωστόπουλος από τη Σπερχειάδα (έμαθα ότι «έφυγε» πριν λίγο καιρό) που ήταν πιο χαμηλά είδε θολωμένο το νερό και με τη βέργα που κρατούσε στο χέρι έκανε τον ανήφορο και χτυπούσε όποιον έβρισκε μπροστά του!!!
Το μεσημεριανό σερβίρονταν στο εστιατόριο!!! Αυτό ήταν στο υπόγειο της Δυτικής αίθουσας του σχολείου, όπου υπήρχαν μεγάλα τραπέζια και πάγκοι (ντουράκια) μοναστηριακού τύπου για να καθόμαστε!! Δεν ξέρω αν κάτι απ αυτά υπάρχει σήμερα.
Ακόμα όμως θυμάμαι τη φασολάδα που τρώγαμε εκεί! Και το μπακαλιάρο με χόρτα!!!
Ήταν η πείνα?? Ήταν η παρέα και το παιχνίδι που μας άνοιγε την όρεξη?? Ποιος ξέρει??
Ένας συμμαθητής μας είχε φάει έξι (6) πιάτα φασολάδα!!! Ζητούσε συνέχεια συμπλήρωμα και ο δάσκαλος τρελαμένος έλεγε στην Τασία : «Δώς του κι άλλο!!! Να δώ πού θα το βάλει!!!»
Το ψωμί για το συσσίτιο του σχολείου, το έφερναν κάθε πρωΐ με το λεωφορείο, από φούρνο της Σπερχειάδας.
Τα σχολικά αυτά συσσίτια υπήρχαν μέχρι το 1969.
Το χειμώνα λοιπόν του 1967 (ή μήπως 1968??) το χιόνι στη Φτέρη είχε φτάσει το 1,20μ !!!!! Για μάθημα ούτε λόγος!!
Ο δάσκαλος αποκλεισμένος στο χωριό έμενε για μέρες στο σπίτι του Μάμη του Κατσίκα!! Κάποιες φορές θυμάμαι τον είχε φέρει ο πατέρας μου στο σπίτι για φαγητό.
Εκχιονιστικά δεν υπήρχαν. Τους κεντρικούς δρόμους, τους άνοιγε τότε η ΜΟΜΑ με τα Gradier και τις μπουλντόζες. Μέσα στο χωριό με τα φτυάρια οι κάτοικοι μόνοι τους άνοιγαν δρόμο .
Όταν άνοιξε ο κεντρικός δρόμος (Σπερχειάδα-Λευκάδα) τα λεωφορεία για μέρες δεν ανέβαιναν στο χωριό. Η σύμβαση όμως με το φούρνο στη Σπερχειάδα έτρεχε και αυτός έστελνε το ψωμί. Κατέβαινε κάποιος με ζώο στις Βρύσες, φόρτωνε τα τσουβάλια με το ψωμί και το έφερνε στο χωριό. Εκεί στο καφενείο μοιράζονταν σε όσους είχαν παιδιά στο Σχολείο.
Ήταν ίσως η μόνη φορά που τα σχολεία δεν έκαναν για τόσες μέρες μάθημα.
Να όμως που η ιστορία επαναλαμβάνεται!!!
Με αφορμή τα τελευταία χιόνια και την επιμήκυνση των Χριστουγεννιάτικων διακοπών για τους μαθητές, κατά μία εβδομάδα, η μνήμη μου γύρισε αρκετά χρόνια πίσω και τα θυμήθηκα όλα αυτά!!!.
Περασμένα ΝΑΙ !!!
Ξεχασμένα όμως ΟΧΙ !!!!!!

Απο το αρχείο του Σχολείου κατάλογος των τροφίμων για το συσίτιο της 1 Μαρτίου 1950

 Σάν συμπλήρωμα του άρθρου του Κώστα Τσίφτη βάζουμε εδώ μια φωτογραφία της Τασίας Κουκούλη ως ελάχιστο φόρο τιμής για ολα οσα πρόσφερε στα μικρά Φτεριωτόπουλα.