Αφήγηση Τσίφτης Βασ.Κω/νος

- Καλησπερά-να σου Για- βρέ Γιάννο μου!!!!

- Καλώς τα παλληκάρια !!!

……. ……. …….

Τ΄ Αη-Γιαννιού αύριο !!!

Τελειώνει το 12ήμερο κι αρχίζουν τα σχολεία.

Η μνήμη γυρίζει αρκετά χρόνια πίσω. Σα σήμερα το βράδυ, τα παιδιά της Φτέρης πήγαιναν στα σπίτια που είχαν Γιάννη και τραγουδούσαν το Γιάννο, δηλαδή τα κάλαντα που άρχιζαν με το παραπάνω δίστιχο.

Τώρα πλέον δεν πάει κανένας !!!

Χάθηκε και αυτό το έθιμο μέσα στο χρόνο!!! Κρίμα !!!!!

Αυτά τα κάλαντα ήταν ιδιόρρυθμα. Παρ΄όλο που προσπαθώ να τα θυμηθώ, θυμάμαι μόνο κάποιο μικρό απόσπασμα. Τέλος πάντων, το να ψάξω να τα βρώ ολοκληρωμένα, είναι μια άλλη ιστορία.

Πρόπερσι μόνο, τέτοια μέρα, που είμαστε 3-4 άτομα στο καφενείο και πίναμε τσίπουρα, συνεννοηθήκαμε και πήγαμε δίπλα, στο σπίτι του DaJan (του Τσιτούρα ντέ!!!), να του τα πούμε !!!

Τρελάθηκε!!! Είχε πάρα πολλά χρόνια να τ΄ ακούσει. Είχα σκοπό να πάμε και σ΄άλλα σπίτια Γιάννηδων (Καραγιάννη, Σπανού, Κατσίκα, Κυρίτση, Ζαχαρή, κλ.π.) αλλά δυστυχώς δεν ακολουθούσαν οι άλλοι και γυρίσαμε πάλι στο καφενείο, να …… συνεχίσουμε τα τσίπουρα.

Τα παιδιά λοιπόν, μόλις σκοτείνιαζε, πήγαιναν στα σπίτια που είχαν Γιάννη και χωρίς να ρωτήσουν αν θέλουν οι νοικοκυραίοι να τα πούν, άρχιζαν να τραγουδάνε. Τα φιλέματα εκτός από λεφτά και γλυκά, ήταν και λουκάνικα ψητά που υπήρχαν (λόγω εποχής) σε όλα τα σπίτια και βέβαια (για τους μεγαλύτε-ρους) κρασί !!!!

Στα κάλαντα αυτά, είχα πάει λίγες φορές. Την τελευταία φορά που πήγα, πρέπει να ήταν γύρω στο 1974-75. Είμαστε παρέα 5-6 παιδιών, από τα οποία θυμάμαι μόνο τον Χριστόφορο Τσιόγκα από τον Κλειτσό.

Γυρνούσαμε λοιπόν με τα ματσούκια στα χέρια, για το φόβο των σκυλιών. Βλέπετε εκείνη την εποχή, όλα τα κοπάδια από πρόβατα σταυλίζονταν μέσα στο χωριό, με αποτέλεσμα να υπάρχουν αμολητά πάρα πολλά τσοπανόσκυλα.

Κάποια στιγμή, θα ήταν 8 η ώρα το βράδυ, ξεπέσαμε προς τον Κάτω Μαχαλά.

Πήγαμε στο σπίτι του Θύμιου του Παπακώστα.

Δεν είχε Γιάννη αλλά εμείς πήγαμε για να κάνουμε πλάκα!!! Από το φώς που υπήρχε στο στάβλο καταλάβαμε ότι ήταν εκεί και ξάριζε (καθάριζε) τα γελάδια.

Αρχίσαμε να τραγουδάμε και ξαφνικά πετάγεται από το στάβλο εξαγριωμένος ο Θύμιος, με το φτυάρι στο χέρι, απειλώντας και βρίζοντας (τι βρίζοντας !!! καντήλια κατέβαζε!!!) γιατί – όπως μάθαμε αργότερα - νόμιζε ότι ήταν μαζί μας ο γιός του ο Βαγγέλης, στον οποίο είχε πεί να πάει να ξαρίσει τα γελάδια και αυτός την είχε κοπανήσει για να πάει στα κάλαντα. Αυτός όμως δεν ήταν μαζί μας. Ήταν με άλλη παρέα.

Με το που είδαμε το Θυμιάκο σ΄αυτή την κατάσταση, σκορπίσαμε σαν του λαγού τα παιδιά!!! Άλλος τράβηξε τον ανήφορο προς τον Αη-Βασίλη, άλλος τον κατήφορο προς τον Κάτω Μαχαλά και εγώ το έβαλα στα πόδια προς τα ανατολικά, που ήξερα ότι ήταν ο δρόμος που ανέβαινε, από τα Σπαναίϊκα προς το Δημοτικό Σχολείο.

Απ΄την τρομάρα μου και μη βλέποντας μέσα στο σκοτάδι, πέφτω πάνω σ΄ ένα φράχτη από αγκαθωτό σύρμα, φέρνω μια τούμπα στον αέρα και σκάω στο δρόμο !!!

Μάτωσα το πόδι μου και έσκισα το παντελόνι μου στο αγκαθωτό σύρμα, λερώθηκε από τις λάσπες το μπουφάν, μου έσπασε και ο φακός. Καταστροφή!!!

Αφού φωνάζαμε ο ένας τον άλλον μέσα στο σκοτάδι, επί τέλους καταφέ ραμε μετά από αρκετή ώρα και μαζευτήκαμε στο Δημοτικό Σχολείο. Εκεί είδα ότι και οι άλλοι δεν ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Άλλος είχε πέσει μέσα σε βά-τα, άλλος είχε πέσει και ήταν γεμάτος λάσπες !!!! Κανένας δεν ήταν σώος. Κανέ-νας δεν κοίταζε τα χάλια του παρά γέλαγε με τα χάλια του άλλου!!! Μοιράσαμε κάτω από μια κολώνα της ΔΕΗ, ό,τι λεφτά είχαμε μαζέψει και το διαλύσαμε.

Μετά από τέτοια τρομάρα δεν είχε κανένας όρεξη να συνεχίσει.

Από τότε δεν ξαναπήγα στο Γιάννο !!!!

Πολλές – Πολλές ευχές

για Χρόνια Πολλά και κυρίως ΚΑΛΑ

στις Γιάννες και τους Γιάννηδες

….. που δεν είναι μόνο 45!!

Είναι πολύ περισσότεροι

και σίγουρα ……έχουν αρκετή ΓΝΩΣΗ !!!!!!

(κι όχι ενός κοκκόρου!!!!)