Αφήγηση Κώστας Βασ.Τσίφτης
Αρχές της 10ετίας του 70 στη Φτέρη.!!
Τα παιδιά του χωριού που πήγαιναν τότε στο 6τάξιο Γυμνάσιο Σπερχειάδας ήταν πάρα πολλά!!! Γέμιζαν κάθε πρωΐ ένα 32άρι λεωφορείο του ΚΤΕΛ και πολλά πήγαιναν και όρθια!!!!! Μαθητικό λεγόταν!!!! Έρχονταν στο χωριό στις 07.00΄- 07.10΄ το πρωΐ, έπαιρνε τους μαθητές, τους πήγαινε στη Σπερχειάδα και μετά το τέλος των μαθημάτων, στις 14.30΄ τους ξαναέφερνε στο χωριό. Μεταξύ αυτών των παιδιών και εγώ που το 1971 πήγα στην Α΄ Τάξη του Γυμνασίου!!
Πώς καταφέρναμε μετά την επιστροφή μας στο χωριό να φάμε, να ξεκουραστούμε, να διαβάσουμε και κατά τις 17.00΄ να είμαστε στην πλατεία του χωριού για να παίξουμε μπάλα, ακόμα δεν μπορώ να το εξηγήσω!!!
Η πλατεία του χωριού τότε ήταν στρωμένη με χαλίκι!! Γαρμπίλι!!! Αλοίμονο σ όποιον έπεφτε κάτω!! Θα μάτωνε σίγουρα γόνατα , παλάμες και αγκώνες!!! Γύρω - γύρω στην πλατεία υπήρχαν ακακίες. Υπήρχαν όμως και τρείς πολύ μεγάλες ακακίες με μεγάλα και μακρυά αγκάθια, πίσω από την πατητή βρύση κοντά στο ηρώο!!!
Κάθε απόγευμα παίζαμε ποδόσφαιρο. Σπάνια με δερμάτινη μπάλα που ήταν δυσεύρετη εκείνη την εποχή. Συνήθως παίζαμε με πλαστικές μπάλες που αγοράζαμε από το ψιλικατζίδικο του Μήτσου Σταμοκώστα (Κρέτσικα). Σπάνια όμως να παίζαμε με την ίδια μπάλα δεύτερη μέρα!!! ¨Ολο και κάποιος θα έριχνε στραβοκλωτσιά και θα πήγαινε πάνω στις ακακίες και θα ξεφούσκωνε!!!
Κάποιο απόγευμα παίζαμε μπάλα αλλά επειδή τα παιδιά είμασταν πολλά και το «γήπεδο» της πλατείας μικρό, αρκετά παιδιά – συνήθως τα πιο μικρά – καθόμασταν στο πεζούλι ή στο ηρώο περιμένοντας τη σειρά μας για να μπούμε στο παιχνίδι.
Σε μια στιγμή που ήμουν κοντά στο ηρώο, ακούω θόρυβο από μοτοσυκλέτα που μου φάνηκε γνωστός. Εκείνη την εποχή ήταν πολύ λίγες οι μοτοσυκλέτες που κυκλοφορούσαν. Βλέπω την πολύ γνωστή μου Lambretta του Ντζόϊδου να ξεπροβάλει απ το δρόμο!!!!. Ο Ντζόϊδος ο φιλόλογος καθηγητής του Γυμνασίου Σπερχειάδας!!! Πανικός, απόγνωση φρίκη με κυρίευσαν!!!
Ο Ντζόϊδοοοοςςς φωνάζω!!!
Μέχρι να κάνει το γύρο της πλατείας ο καθηγητής, η πλατεία είχε αδειάσει!!! Αλλοι έφυγαν προς τα μαγαζιά, άλλοι στο στενό προς τα Σταμοκωσταίϊκα και άλλοι πήραν τον κατήφορο πίσω απ το κοινοτικό γραφείο. Εγώ πρόλαβα και χώθηκα στην αυλή του Καραϊνο-Γρηγόρη!!!!
Στην πλατεία έμειναν μόνο λίγα παιδιά που δεν πήγαιναν στο γυμνάσιο!!!
Ο Ντζόϊδος έκανε το γύρο της πλατείας, κοίταξε, δεν είδε μαθητές στην Πλατεία και έφυγε!!
Μετά από λίγη ώρα, αφού σιγουρευτήκανε ότι δεν θα ξαναγυρίσει, βγήκαμε δειλά δειλά στην πλατεία, όπως βγαίνουν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή!!!
Και το παιχνίδι συνεχίστηκε μέχρι ν ανάψουν τα φώτα στις κολώνες!!!
ΥΓ.1. Την εποχή εκείνη τα πράγματα ήταν πολύ αυστηρά και δεν επιτρεπόταν μαθητές να παίζουν σε δημόσιους χώρους.
ΥΓ 2. Ο Γιώργος Ντζόϊδος που πέθανε πρίν 2-3 χρόνια (ο Θεός να τον αναπαύσει) ήταν πάρα πολύ αυστηρός και με επιβλητικό παράστημα που προκαλούσε φόβο στους μαθητές.
ΥΓ 3. Τον Αύγουστο του 2012 η Τάξη αποφοίτησης του 1977, με αφορμή τα 35 χρόνια από την αποφοίτησή μας, συναντηθήκαμε στο Νέο Γυμνάσιο- Λύκειο Σπερχειάδος, (όπου φοιτήσαμε για μερικούς μήνες). Από τους 76 μαθητές που είχαμε αποφοιτήσει από τα 2 Κλασικά τμήματα και το 1 Πρακτικό, μαζευτήκαμε οι 53 !!! Μας τίμησαν με την παρουσία τους οι τότε καθηγητές μας, Αλεξάκης, Ρίζου, Νικολάου, Καλαντζαντωνάκη, Ντζόϊδος, Καχριμάνη.
Σε κάποια στιγμή που ήμασταν μέσα στην αίθουσα, ανεβαίνει στην έδρα ο Ντζόϊδος, βγάζει τον κατάλογο κι αρχίζει να διαβάζει τα ονόματά μας!!!! Τον είχε ακόμα μετά από τόσα χρόνια το θηρίο!!!! Κανείς μας δεν περίμενε κάτι τέτοιο.