Αφήγηση Κώστας Τσίφτης
Ο Ευρυπίδης ήταν Φτεριώτης !!!!.
Ευρυπίδης Αρκούδας, ήταν το όνομά του.
Είχε γεννηθεί με σύνδρομο Down και ως εκ τούτου την προστασία του την είχε αναλάβει ο μεγαλύτερος αδερφός του ο Αλέκος και η Ευδοξία η σύζυγος του Αλέκου..
Έμεναν μαζί στην Αθήνα, αλλά κάθε Ιούνιο, μόλις τελείωναν τα σχολεία, ανέβαιναν όλοι μαζί στο χωριό. Το τέλος των μαθημάτων στο σχολείο και ο ερχομός του Ευρυπίδη στο χωριό, σηματοδοτούσε και το καλοκαίρι.
Εκείνη την εποχή (τέλος 10ετίας 1960) στα μαγαζιά του χωριού υπήρχαν 2 ηλεκτρόφωνα (μάρκας ΑΜΙ αν θυμάμαι καλά). Το ένα ήταν στο μαγαζί του Χαράλαμπου Κωστούλα και το άλλο στο μαγαζί του Θανάση Σκαραφίγκα. Έριχνες 1 δραχμή, διάλεγες το τραγούδι που ήθελες και σου το έπαιζε από δισκάκι βινυλίου 45 στροφών.
Στον Ευρυπίδη άρεσε πολύ να ακούει και να χορεύει το «Σελίμπεη»!!!!
Δεν μπορούσε όμως να το προφέρει σωστά και το έλεγε «Σελίμπεο!!!» Χόρευε ο τραγούδι αυτό συνέχεια, όσο οι θαμώνες των μαγαζιών έβαζαν δραχμές στο ηλεκτρόφωνο. Δεν έφτανε αυτό, τον κερνούσαν και … τσίπουρα!!! Όμως δεν άντεχε στο ποτό, ίσως λόγω της πάθησής του.
Με 2 τσίπουρα γινόταν φέσι και έτρεχε μετά ο αδερφός του ο Αλέκος να τον μαζέψει. Έλεγε ο καημένος στους καταστηματάρχες και τους άλλους Φτεριώτες να μην δίνουν ποτά στον αδερφό του, αλλά ποιος τον άκουγε?? Και αυτό δυστυχώς γινόταν αρκετά συχνά!!!
Ο Ευρυπίδης φοβόταν πολύ και … τα φαντάσματα !!!
Πολλές φορές που καθόταν μαζί μας, στα πεζούλια της πλατείας, σχεδόν πάντα κάποιος άνοιγε συζήτηση για το «φάντασμα» που είδε το προηγούμενο βράδυ, με αποτέλεσμα να σηκωθεί και να φύγει τρέχοντας.
Είχαμε καταλάβει το φόβο του και μια μέρα μαζί με ένα κολλητό φίλο μου (δε θέλει γράψω το όνομά του), σκεφτήκαμε να του κάνουμε μια «πλάκα»!! Έτσι τουλάχιστον το είχαμε δεί τότε με το μυαλό παιδιών 10-11 ετών.!!! Τρομάρα μας!!! Πού να ξέραμε τι θα γινόταν!!!!
Είχαμε παρατηρήσει ότι μόλις νύχτωνε, σχεδόν πάντα την ίδια ώρα έφευγε από την πλατεία για να πάει με τα πόδια στο σπίτι του. Ανέβαινε πάντα από το δρομάκι μπροστά από το τσαγκαράδικο-μπακάλικο του «Κρέτσικα», περνούσε μπροστά από τα σπίτια των Μαλήτου, Γιάννη Παταργιά, Σωτήρη Σκαραφίγκα και κατηφόριζε για το σπίτι του που ήταν πριν το Αρκουδόρεμα.
Κάναμε μέρα το δρομολόγιο αυτό με τις σφεντόνες στα χέρια, δήθεν ότι κυνηγάμε πουλιά και είδαμε ότι έξω από την καλύβα του Γιάννη Παταργιά και στην άκρη του δρόμου, υπήρχε μια μεγάλη πέτρινη επίπεδη πέτρα.
Την άλλη μέρα, νωρίς το απόγευμα πήγαμε στον κήπο της Πόπης - της μάνας μου - και κόψαμε μια κολοκύθα αρκετά μεγάλη. Την κόψαμε στη μια άκρη ώστε να μπορεί να στερεωθεί στο έδαφος και μ΄ένα κουτάλι την ξύσαμε εσωτερικά και έμεινε σχεδόν η φλούδα. Της κάναμε στόμα, μύτη και μάτια με το μαχαίρι και μαζί με μια λαμπάδα και ένα κουτί σπίρτα πήγαμε και την κρύψαμε στην αστρέχα της καλύβας του Γιάννη Παταργιά.
Πήγαμε στην πλατεία για παιχνίδι και περιμέναμε να νυχτώσει. Με το σούρουπο φύγαμε και κρυφά για να μη μας δούν. πήγαμε και κρυφτήκαμε στην αστρέχα της αχυρώνας του Παταργιά.
Μόλις άρχισε να πέφτει το σκοτάδι, ανάψαμε το κερί και αφού στάξαμε λιωμένο κερί πάνω στην πέτρινη πλάκα, το στερεώσαμε και από πάνω του βάλαμε την κολοκύθα. Μέσα στο σκοτάδι – δεν υπήρχε και κολώνα της ΔΕΗ εκεί - το θέαμα ήταν εντυπωσιακό.
Ακούσαμε τον Ευρυπίδη να έρχεται. Μάλλον τη μαγκούρα του ακούγαμε στο πλακόστρωτο. Μόλις έστριψε στη στροφή του Σκαραφιγκο-Σωτήρη προς το σπίτι του, είδε δεξιά στην άκρη του δόμου τη φωτισμένη από το κερί κολοκύθα και αιφνιδιάστηκε. Άφησε ένα ουρλιαχτό και πέταξε προς την κολοκύθα τη μαγκούρα του και μετά άρχισε να ψάχνει για πέτρες. Πέταξε 2-3 πέτρες που βρήκε κάτω και αφού δεν έβρισκε άλλες, κάθισε κάτω στη μέση του δρόμου και έβαλε τα κλάμματα!!!!
Τώρα αιφνιδιαστήκαμε εμείς!!
Δεν περιμέναμε τέτοια αντίδραση!!!!
Είχαμε προβλέψει από πού θα το βάλουμε στα πόδια για να φύγουμε αν μας κυνηγήσει, αλλά κάτι τέτοιο δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μας. Δεν ήταν δυνατόν να το προβλέψουμε!!!
Κοιταχτήκαμε με το φίλο μου και σιγά- σιγά βγήκαμε απ΄την αστρέχα και αφού σπάσαμε με μια κλωτσιά την κολοκύθα και σβήσαμε το κερί, πήγαμε κοντά του. Μόλις μας είδε γαντζώθηκε πάνω μας!!! Τον σηκώσαμε και τον καθησυχάσαμε. Τον πήραμε και τον πήγαμε στο σπίτι του. Βγήκε η κυρά-Ευδοξία, η γυναίκα του Αλέκου και τον παρέλαβε.
Εμείς φύγαμε. Πήγαμε στην πλατεία, αλλά δεν είχαμε όρεξη για παιχνίδι. Καθόμαστε στο πεζούλι κοντά στη μεταλλική πατητή βρύση - υπήρχε τότε στη θέση όπου σήμερα είναι η πέτρινη- και για πολλή ώρα δε λέγαμε τίποτα!!! Δεν υπήρχαν λόγια να περιγράψουν τη ντροπή που νιώθαμε. Το μόνο που είπαμε ήταν: «Τέλος!!! Δεν τον ξαναπειράζουμε!! Όχι μόνο εμείς αλλά θα σπάσουμε και το κεφάλι όποιου απ την παρέα μας τον πειράξει».
Αυτό το τηρήσαμε όσα χρόνια είμαστε ακόμη στο χωριό και ζούσε κι ανέβαινε τα καλοκαίρια ο Ευρυπίδης. Θεός σχωρέστον!!!
Κάτι που δεν μάθαμε ποτέ, είναι το γιατί αυτό δεν πήρε έκταση και δε μαθεύτηκε στο χωριό. Δεν πήραν χαμπάρι οι γείτονες τι έγινε?? Δεν έδωσε σημασία η οικογένεια του Ευρυπίδη?? Δεν ξέρω!!!!
Ευτυχώς βέβαια, γιατί ο Τσιφτο-Βασίλης έδερνε!!!! Και είχε πολύ βαρύ χέρι!!!
Τι, δε με πιστεύετε?? Νά στο σταυρό που σας κάνω !!!!!
Υ.Γ. : 1). Σας είχα συνηθίσει - μέχρι τώρα τουλάχιστον- με αναρτήσεις που είχαν γέλιο ή και κάποιες δόσεις νοσταλγίας. Έλα όμως που δεν ήταν όλα έτσι!!!!
Σαν παιδιά και μείς κάναμε τις διαολιές μας, και τις «πλάκες» μας. Και πολύ χοντρές μάλιστα!!!! Σας αυτή παραπάνω!!!! Η οποία βέβαια δε μας τιμά και δεν υπερηφανευόμαστε γι αυτήν !!!!
2). Όπως βλέπετε το Bulling, δεν είναι φαινόμενο της σημερινής εποχής. Υπήρχε πάντα!!! Ίσως με διαφορετικά ονόματα (πλάκα, χαβαλές, αστείο κ.λ.π) αλλά ΥΠΗΡΧΕ !!! Αλλά στην εποχή τη δικιά μας, που δεν υπήρχε ο όρος Bulling, δεν υπήρχαν και όρια !!! Δυστυχώς!!!!
Σήμερα, είμαι βέβαιος, δε θα περνούσε κάν από το μυαλό των παιδιών να σκαρώσουν κάτι τέτοιο!!
Ακόμη μετά από τόσα χρόνια, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου – αραιά και πού - το συζητάμε και αναλογιζόμαστε τι «λαλακίες» κάναμε τότε !!!!!