Ο ΙΑΤΡΟΣ

Μέσα από τα χαλάσματα των πολέμων η πολιτεία είχε ν' αντιμετωπίσει τα επείγοντα προβλήματα του επισιτισμού και της στέγασης, για να φθάσουμε στο 1957, όπου καθιερώθηκε ο θεσμός των αγροτικών ιατρείων.
Η Φτέρη ευτύχησε ν΄ αποτελέσει την έδρα της περιοχής ευθύνης του ιατρείου, ήτοι των έξι χωριών: Φτέρης, Παλαιοβράχας, Καμπιών, Κουτσούφλιανης, Λευκάδας και αργότερα Πιτσίου.
Στο νεοσύστατο ιατρείο τοποθετήθηκε ο εκ Μάκρης Δομοκού Χρήστος Αντωνούλας, ο οποίος το 1964 νυμφεύφθηκε τη δασκάλα Στυλιανή Ευαγγέλου Κύρκου, με την οποία δημιούργησε οικογένεια (ένα αγόρι - τον Αντώνη και ένα κορίτσι – την Γεωργία) και παράμεινε έκτοτε μόνιμα στο χωριό μέχρι τον πρόωρο θάνατό του 19-3-1979.
Το ιατρείο εν τω μεταξύ είχε στελεχωθεί από το 1964 με μαία, την Ελένη Μαργαρίτη- Θραψίμη, από το Αρχάνι, η οποία με τη σειρά της νυμφεύφθηκε τον Δημ. Β. Θραψίμη και δημιούργησε και αυτή οικογένεια, παραμένουσα έκτοτε μόνιμα στο χωριό και η οποία προσέφερε πολύτιμο έργο στον τομέα της και συνεπικουρούσε το γιατρό στο έργο του. Αργότερα το 1975 το προσωπικό του ιατρείου συμπληρώθηκε και με τη θέση της νοσοκόμας, τη Ροζέτα Σπανού- Θερμογιάννη, η οποία με την παρουσία της βελτίωσε τη λειτουργικότητα του ιατρείου.
Η έδρα παρείχε το πλεονέκτημα στους κατοίκους της Φτέρης να έχουν καθημερινά γιατρό, για τις έκτακτες ιδίως ανάγκες τους, αφού στα υπόλοιπα χωριά η μετάβαση του γιατρού και των βοηθών του γινόταν τακτικά μια φορά την εβδομάδα και έκτακτα για επείγοντα περιστατικά, όταν οι ανάγκες το επέβαλαν.
Ως στέγη του ιατρείου χρησιμοποιήθηκαν τα πρώτα χρόνια τα σπίτια ή δωμάτια των σπιτιών των Νικ. Γ. Τσατσαρή, Μαρίας Γ. Χονδράκη, Κων. Γ. Τσατσαρή και το ισόγειο της νεόδμητης οικίας του ιατρού, ώσπου, όταν κατασκευάστηκε το ιδιόκτητο Κοινοτικό κατάστημα, μεταστεγάστηκε οριστικά εκεί.
Τα χορηγούμενα από το γιατρό φάρμακα ήταν δωρεάν, αλλά συνήθως περιορισμένα και τα χορηγούσε ο ίδιος ο γιατρός, ήταν δηλαδή συγχρόνως και φαρμακοποιός.
Στις υποχρεώσεις και αρμοδιότητες του ιατρείου δεν ήταν μόνο οι επισκέψεις και τα φάρμακα. Ήταν επιφορτισμένο για τον έλεγχο κατασκευής σύγχρονων αποχωρητηρίων (1969-1971), μέτρο το οποίο επέβαλε και χρηματοδοτούσε η τότε Κυβέρνηση, για την προάσπιση της δημόσιας υγείας, με εμβολιασμούς των παιδιών, με ομιλίες για τις επιδημικές και άλλες ασθένειες, για τήρηση στατιστικών στοιχείων για νοσήματα των ασθενών της περιοχής κ.λπ.
Η μόνιμη και συνεχής παρουσία του γιατρού Αντωνούλα στο χωριό ήταν πολύτιμη και για ορισμένες περιπτώσεις σωτήρια.
Το ρόλο της σωτηρίας καλούνταν να συμπληρώσει, όταν οι περιστάσεις το καλούσαν, ο ανάπηρος του «ανταρτοπολέμου» Δημ. Χαρ. Νταλιάνης, στον οποίο είχε χορηγηθεί από το Κράτος αναπηρικό επιβατηγό αυτοκίνητο, χειριζόμενο μόνο από τα χέρια. Ήταν το μοναδικό αυτοκίνητο την εποχή αυτή στο χωριό, που έπαιζε το ρόλο του σημερινού ΕΚΑΒ.
Ο οδηγός του, ανάπηρος και στα δύο πόδια (το ένα εντελώς κομμένο), ανεξαρτήτως ώρας και απόστασης, ουδέποτε δυσανασχέτησε, αλλά με περίσσευμα ψυχής, παρείχε απλόχερα τις υπηρεσίες του.
Μετά το θάνατο του αείμνηστου Χρήστου Αντωνούλα η επάνδρωση του ιατρείου συνεχίζεται με εναλλασσόμενους γιατρούς μέχρι σήμερα.

(Από το βιβλίο του Βασιλείου Δ. Σταμοκώστα "Ελλάδα Πατρίδα μου - Φτέρη Χωριό μου)